Mijn drang, om iets zoets te eten, is na drie maanden suikervrij eten echt veranderd. De uitdaging gaat veel verder dan alleen maar geen suiker meer te eten. Nu wil ik me helemaal los gaan maken van het verlangen naar eten. Het beroemde lege gat van ongevoelde emoties, dat gevuld wil worden. Niet dat ik niet meer van eten mag genieten, juist wel, alleen het onnatuurlijke verlangen ernaar wil ik graag kwijt. Ik ben er nog niet, dat is duidelijk.
De verbinding tussen emotioneel welzijn en eetpatroon vind ik schrikbarend. Als ik heerlijk ergens mee bezig ben en lekker in mijn vel zit, ben ik totaal niet met eten bezig. Pas als ik ergens over twijfel, onzeker ben of me verveel, komt weer de trek in eten om de hoek kijken. Dat heb ik nu wel door.
Wat me wel makkelijk afgaat is het houden aan de drie maaltijden per dag plus in de middag een tussendoortje. Met een uitzondering. Als ik heel laat thuis kom van een avondje dansen, is de verleiding erg groot om nog iets eetbaars binnen te werken. En ik geef toe, dat ik deze verleiding niet altijd kan weerstaan. Ik weet dat het niet gezond is kort voor het slapen nog te eten. Dan ligt het eten de hele nacht onverteerd in mij te rotten. Zo tenminste stel ik me dat voor, omdat tijdens het slapen alle lichaamsfuncties vertragen. Als ik niet kan weerstaan heb ik wel een in mijn ogen gerechtvaardigd smoesje. Ik heb de hele avond gedanst en natuurlijk verlangt mijn lichaam dan naar voeding.
Een ding is zeker, na drie maanden suikervrij eten is de trek in zoet is echt weg. Dat scheelt enorm en maakt mijn leven zo veel makkelijker en evenwichtiger. Omdat mijn eetpatroon nu veranderd is, voel ik nog meer behoefte, om goed voor mezelf te zorgen en lekker en veelzijdig te koken. Ik ben begonnen, weer in kookboeken te lezen om me te laten inspireren. Daarover in een andere blog meer. Tijdens het koken lijkt het, alsof er in mij een kanaal opengaat. Spontaan en volledig op gevoel ontstaan combinaties, waar ik nog nooit van heb gehoord. Soms heb ik iets al in de pan gedaan zonder me eerst af te vragen, of dat wel bij elkaar past. Puur intuïtief. En zo wordt mijn eten steeds maar nog lekkerder.
Omdat er aan zo veel bewerkte producten suiker is toegevoegd, ben ik begonnen, meer dingen zelf te maken, zoals bijvoorbeeld jam of sambal. Zonder toegevoegde suiker uiteraard, en inmiddels vind ik dat zoet genoeg. En omdat het een gewoonte is geworden, in de middag een tussendoortje te nemen, ben ik gaan experimenteren met lekkere hapjes. Zo is mijn eerste suikervrije, veganistische en rauwe chocotaart ontstaan, geïnspireerd door een recept uit het kookboek ‘Für immer zuckerfrei, meine Glücksrezepte’ (helaas alleen in het Duits) van Anastasia Zampounidis. Extreemst lekker. Dat is genieten zonder suikershock.
Stoppen met suiker 